Na weer een uitgebreid en luxe ontbijt waar Jacques, de voorzitter van de Parkinson2beat die gisterenmiddag laat was aangekomen, al bij het ontbijt op ons zat te wachten, gingen Adorien en ik op weg voor voorlopig de laatste 46 kilometer van onze tocht. Aangezien Ruud problemen had met zijn accu kon hij helaas niet meefietsen.
Om 10:00 uur vertrokken we en ik moet zeggen, we hebben nog niet eerder zo lang een zo mooi fietspad gehad. Nadat wij zo’n 20 km hadden gefietst begon dit bijna saai te worden. Daar kwam snel verandering in toen wij het fietspad langs de brug op gingen naar het eiland waarop het Danubiana Meulensteen Art Museum staat. Om 11:10 uur waren wij er al en even later kwamen Paulus en Jacques met de auto, verbaasd over dat wij er al waren.
Toen ook Tirza en Ruud er waren, maakten we kennis met Vincent Polakovič, de directeur van het museum. Hij vertelde over het ontstaan van museum en de manier waarop hij in contact was gekomen met Gerard Meulensteen, maar ook over de geschiedenis van de omgeving. Zo’n 2000 jaar geleden lag vlakbij aan de Donau al een zeer grote Romeinse stad, met zo’n 50.000 inwoners, en daar hadden al zo’n 500 Nederlandse Batavieren gewoond als onderdeel van een garnizoen. Ter vergelijking: Wenen had destijds slechts zo’n 4.000 inwoners.
Vincent vertelde ook waarom ze geen reclame maakten. Ze hebben zo’n 50.000 bezoekers per jaar en dat willen ze graag zo houden. Dan blijft het rustig genoeg zodat ze nog contact met de bezoekers kunnen maken. En dat ze dat doen, zeker ook Vincent zelf, hebben we inderdaad gezien.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik voordien niet zoveel moderne kunst wist. Natuurlijk had ik wel eens van Cobra gehoord, maar veel meer ook niet. Maar wat ik hier zag, was fantastisch. Een enorme collectie beelden, schilderijen en ook glas sculpturen. En de persoonlijke uitleg die we daarbij kregen van een van de medewerksters, was helemaal fantastisch. Maar die persoonlijke benadering zag ik voor iedere bezoeker.
Dit museum is echt een topper, niet alleen door zijn collectie, met werken van Karel Appel en vele andere grote namen, en door de bezieling van de staf, maar verder ook door zijn architectuur en zijn bijzonder fraaie ligging op een (schier)eiland in de Donau. Je hebt voortdurend ook fraaie uitzichten naar de omgeving, zowel binnen het gebouw als buiten in de beeldentuin en op het dak.
Meer moeite had ik met de vier stukken taart die wij werden geacht op te eten. In plaats van een lunch kregen we drankjes naar keuze en een rijke collectie taart met de instructie er 4 per persoon te nemen. Ook al waren ze bijzonder lekker, Paulus at ze alle vier, en als ik het goed heb, hebben Adorien, Tirza en ik elk drie stukken taart verorberd. Ruud, die net weer wat beter was, hield het echter bij één stuk voor gezien.
Na nog wat foto’s te hebben gemaakt, kregen we allemaal nog een mooi boek mee. En daarna fietsten Adorien en ik weer terug naar ons hotel. Ruud en Tirza reden naar een fietsenmaker en Paulus en Jacques gingen met de auto terug naar het hotel. Thuisgekomen moest ik gauw weer aan de slag om het laatste verslag te maken en om uit de 250 foto’s die Paulus heeft gemaakt, de beste foto’s uit te kiezen om te laten zien hoe geweldig dit Danubiana museum was.
Gerard Meulensteen 
Irma tegen pillen chaos 