Verzopen katjes

Terwijl Paulus bezig is om de auto op te halen kan ik nog gauw even wat typen. Gisteren begon het allemaal erg goed. Het was erg grappig om te zien dat in onze ontbijtzaal de houten Parkinsontulpen op tafel stonden. En we maakten ‘s morgens voor vertrek de foto waarop Adorien de prijs laat zien voor Anita Mathijssen, Barbara Coljee, Pros en voor de dagwinnaar van gisteren: een bidon van Scoot2Be. Dit is de prijs voor elke dagwinnaar. Voor elke dagwinnaar die het dichtst bij het aantal kilometers zat van die dag: gefeliciteerd allemaal. Bij het precieze aantal volgt een taart en dat was tot nu toe alleen Simone Rensen. En voor de eindwinnaar is er een waardebon van Parkinson2Beat.

Gisteren had ik bedacht om aandacht te besteden aan onze kanjers die ons op alle mogelijke manieren helpen. Die wilde ik in het zonnetje zetten; op de eerste plaats natuurlijk Paulus en Tirza die als manusje-van-alles heel veel voor ons doen. Van het regelen voor boodschappen, met knipperlicht achter ons rijden omdat het al donker is voordat we ‘s avonds thuis zijn, de opbeurende praatjes en het fotograferen en nog heel veel andere dingen die niet direct zichtbaar zijn. Maar ook Roel, die ons van uit Nederland begeleidt, mag wel eens in het zonnetje komen te staan. Dus vroeg ik gisteren aan Anna Dorien en Ruud of ze samen met mij uit wilden kijken naar iets met een zonnetje erop of een zonnebloem. Ruud stelde voor hem als zonnetje te nemen. Hij is wel een zonnetje maar dat was niet mijn bedoeling.

De tocht begon voorspoedig en we schoten lekker op. Het weer was goed en we hadden een mooi geasfalteerde fietspad langs het water. Maar zoals wel vaker, van het een op een ander moment was van dat mooie fietspad niets meer over. Maar toch het ging nog steeds redelijk goed. Toen het tijd werd om een dorpje op te zoeken om wat te gaan eten, kwamen we op een weg terecht waar ik alle moeite had om niemand te slaan. Hiermee merkte ik echt dat ik nog maar een beginneling was op een trike. Adorien op haar gewone fiets met ondersteuning heeft van dit soort wegen niet zoveel last. Ruud en ik echter wel. Maar waar Ruud al meer dan 10.000 km heeft gereden, heb ik alleen een weekendje Texel gehad.

Toen we weer in de bewoonde wereld kwamen begon het zo hard te regenen en hagelen dat ik al drijfnat was voordat ik de regenkleding aan kon trekken. En voordat we bij een restaurant waren, werden we nog natter door de auto’s die door plassen reden. Zelf moesten oppassen dat we niet door plassen reden omdat er gaten in de weg konden zitten en onze accu’s niet nat mochten worden. En ook nu moesten we opletten niet onderuit te gaan door de modderstromen op de weg. Intussen waren zowel Tirza als Paulus al gesignaleerd.

Na lekker gegeten te hebben en de accu’s weer opgeladen, gingen we vol goede moed verder . Toen bleek echter dat mijn display het door de regen het niet meer deed, en dat ik dus ook geen ondersteuning meer kon gebruiken. Met nog bijna 50 km te gaan raadden ze me aan om te stoppen. Ik wilde echter niet opgeven en dat begrepen de andere vier ook wel. En ik moet zeggen dat ik stiekem hoopte dat hij wel weer zou gaan doen. Dit bleek echter niet het geval te zijn. Ruud heeft nog geprobeerd of ik met hand kon schakelen, maar dat werkte ook niet. Dus moest ik uit veiligheidsoverwegingen stoppen; ik zou de anderen veel te veel ophouden en we waren door slechte stukken weg en door de regen toch al veel later. Paulus werd gebeld; die was in de buurt gebleven en de fiets werd in de auto geladen. Nu maar hopen dat hij straks weer wel doet.